Rozdział 2

Światło, będące w kręgu zaczęło powoli gasnąć, ukazując postać niskiego demona, który miał gadzie cechy. Takie jak, niebieskie łuski, szkarłatne oczy, płaski węży pysk i żółtawy, długi, kolczasty ogon z żądłem na końcu.

- To ten, czy mam znów wykonać kolejny czar, bawiąc się w loterię, nie wiedząc czy mi się uda czy nie? - spytał Magnus, wychylając głowę z za cielska demona.

Will patrzył osłupiony na szpetną istotę, którą doskonale znał. Przed jego oczami pojawił się obraz z dzieciństwa, wtedy, kiedy to wszystko się wydarzyło i zaczął się jego życiowy koszmar. Wszystko z powodu tego obślizgłego stwora.

- Tak - odpowiedział po dłuższej chwili Will - to ten.

Demon otworzył nieco swój pysk, który był pełen zębów. Swoim ochrypłym głosem wymówił coś w nieznanym języku.

- Czego chcesz? - wysyczał.

- Abyś zdjął ze mnie klątwę, którą nałożyłeś na mnie sześć lat temu. I masz to zrobić. - zażądał Will.

- To ty wtedy otworzyłeś Pyxis, wypuszczając demoniczną energię, czyli mnie. - powiedział demon tonem, jakby mówił bardziej do siebie niż do Nocnego Łowcy.

- Właśnie, a ty rzuciłeś na mnie klątwę. Ten kto mnie pokocha, ten umrze.

- Nie miałeś serca, Marbasie? - spytał Magnus, znów wychylając się z za cielska demona.

- My demony nie mamy serc przepełnionych dobrocią, jak wasze. Ale, za to potrafimy być bardzo zaskakujący... tak jak teraz.

Will patrzył pytająco na demona, nie wiedząc o co mu mogło chodzić.

- Mów, albo wyjmę seraficki miecz i osobiście ci odetnę wszystkie łapy, w tym język i ogon. Zobaczymy jak będziesz się zachowywał, wyglądając jak zmutowana larwa.

Demon Marbas tylko syknął na Willa.

- Klątwy nigdy nie było, głupi Nefilim! - oznajmił po chwili stwór i się roześmiał, w przeciwieństwie do Willa, który stał nieruchomo z rozdziawionymi ustami.

"To nie prawda" - pomyślał.

- Kłamiesz, gnido!

- Nie! Chciałem cię tylko wtedy nastraszyć, nigdy nie było żadnej klątwy! Wbij to sobie do tej, twojej, małej głowy!

- W takim razie jak wytłumaczysz śmierć mojej siostry Elli?!

- Kiedy ze mną walczyła, użądliłem ją wpuszczając jad do jej ciała. - wytłumaczył, lecz po chwili zawył, wydając z siebie okropny, wysoki dźwięk i po kilku sekundach znikł, pozostawiając po sobie śmierdzący odór.

- Wybacz, ale niszczył łapami podłogę Camille.

- To nic, i tak już wiem, co chciałem. - właśnie chciał się odwrócić i odejść, kiedy coś mu się przypomniało. - Czy mógłbyś użyć czaru tropiącego i odnaleźć Tessę?

- Najpierw potrzebuję czegoś należącego do niej.

Will chwilę się zastanowił.

- Ja należę do niej. Moje uczucie żywię do niej. W moim umyśle jest jej obraz z różnych chwil w naszym życiu. Ja powinienem ci wystarczyć. - powiedział i podał Magnusowi dłoń, który bez słowa westchnął i ją ujął, zaczynając wymawiać coś w nieznanym języku...

***

Szedł ulicami Londynu, rozmyślając i wciąż nie mogąc uwierzyć. Nie mógł uwierzyć w jego życie i jego znaczenie. Czuł się, jakby cały świat wokół niego się zawalił, a teraz pojawił się nowy, obcy.

Miał wrażenie, jakby cała jego przeszłość i wszystkie czyny, które w niej zrobił... stały się nieważne. Zupełnie, jakby nigdy się nie wydarzyły. Jakby były, tylko snem.

Z wyjątkiem trzech zdarzeń...

Kiedy uciekł od rodziny, kiedy Jem został jego parabatai i, kiedy pocałował Tessę. Te chwilę wciąż były dla niego jak najbardziej prawdziwe i realne. Wiedział, że zostaną w jego pamięci na zawsze.

Ale teraz wciąż wszystko nie jest dobrze. Tessa została porwana i wiedział, że nie może zwlekać na odpowiedź Enklawy, czy w końcu mają zamiar ratować ją czy nie. Dlatego musiał musiał wziąć sprawy w swoje ręce i sam wyruszyć jej na ratunek.

***

Wyjął średniego rozmiaru, brązową, skórzaną torbę, zapinaną na jeden pas po środku. Włożył do niej metalową, pełną wody manierkę, zawinięte w starą ścierkę jabłko i chleb, kilka kostek cukru dla konia, sakiewkę pieniędzy, zapasową stelę i jeden z mniejszych sztyletów, a także cienki koc.

Przebrał się w nowe spodnie, koszulę, buty, a także swój czarny płaszcz. Zapiął wokół swojej talii pas, do którego były przyczepione dwie, skórzane pochwy. Jedna na miecz, a druga na sztylet. Uzupełnił obie, podłużne kieszenie bronią. Na koniec założył swój czarny cylinder.

Wziął torbę, kierując się w stronę drzwi, kiedy jego nogi odmówiły mu posłuszeństwa i stanęły w miejscu. Odruchowo się odwrócił i podszedł do biurka, gdzie wciąż leżał rozłożony list od Tessy. Wziął go, złożył i schował do wewnętrznej kieszeni swojego płaszcza.

Następnie wyszedł i pobiegł do pokoju Jema, po prostu do niego wpadając. Jego parabatai siedział na łóżku i zażywał narkotyk yin fen. Lecz, kiedy zobaczył Willa, odłożył szkatułkę.

- Gdzieś idziesz?

- Jadę odnaleźć Tessę.

- Nawet nie wiesz, gdzie Mroczne siostry ją wywiozły.

- Wiem, byłem u Magnusa.

- Znowu?

- Tak, udało mu się wezwać demona od mojej klątwy.

Jem rozdziawił usta i wstał podchodząc do Willa.

- I?

- I... nigdy nie było żadnej klątwy. Wszystko było, tylko po to, aby mnie przestraszyć. - wyjaśnił, patrząc na podłogę, jakby była kolejnym, nieudanym wynalazkiem Henry'ego.

- Will... - zaczął Jem, patrząc na niego współczująco.

- Trudno, nie będę się teraz nad sobą użalał i płakał, bo to nic nie zmieni. Co było, to było. Postaram się, to naprawić, ale teraz muszę uratować Tessę.

- Wracając do Tessy, nie wiesz gdzie ona jest.

- Wiem, poprosiłem Magnusa, aby wykonał czar tropiący.

- I znalazł ją?

- Tak, Mroczne siostry zabierają ją Arthog.

- Gdzie, to jest?

- Od Cadair Idris, około godziny. Ale z stąd, wyjdzie trzy dni konno. Znam tamte tereny Walii. Będąc mały, często chodziłem na długie spacery. - wyjaśnił, przypominając sobie jak z Ellą chodził obok niebieskich, jak niebo jezior i spacerował z nią godzinami z jednych gór do kolejnych. Zawsze towarzyszył im wiatr i piękne krajobrazy Walii.

- Jadę z tobą. - powiedział po chwili Jem.

- Co?! Ale przecież narkotyk...

- Parabatai trzymają się razem. A narkotyku mam wystarczająco. Czuję się dobrze. Po za tym, nie mógłbym zostać z myślą, że tobie lub Tessie grozi niebezpieczeństwo. Obydwoje jesteście dla mnie ważni.

- Ona też? - zmarszczył brwi.

- Tak, bardzo. Ona jest wyjątkowa, a jej słowa wpływają na wszystkich w niesamowity sposób. Jest wzorem do naśladowania. Obaj również wiemy, że gdyby tylko chciała, to mogłaby poprowadzić dowolną armię, przez wiele wojen i każdą by wygrała.